Jedna z najpiękniejszych dyscyplin sportu… Jedyna, łącząca razem sportową rywalizację, widowiskowość, elementy tańca i baletu…

Z encyklopedycznego punktu widzenia, łyżwiarstwo figurowe to zimowa dyscyplina sportu, polegająca na jeździe na łyżwach z jednoczesnym wykonywaniem rozmaitych elementów: skoków, kroków, podnoszeń, piruetów i spiral.

Rozgrywana w kategorii solistów i solistek, par sportowych oraz par tanecznych.

Sport wymagający od uprawiających go zawodników zdolności tanecznych i poczucia rytmu, niesamowitej wręcz gibkości – praktycznie takiej, jaka oczekiwana jest od uprawiających gimnastykę i balet – oraz doskonałej koordynacji ruchów oraz zmysłu równowagi…

Jednocześnie kandydaci na łyżwiarzy, powinni dysponować odpowiednią odpornością organizmu – zwłaszcza stawów i ścięgien – na ogromne przeciążenia, na które są narażeni przy np. wykonywaniu skoków… Kto chciałby sprawdzić możliwości własne – niech spróbuje, bez łyżew – rozpędzić się, odbić w górę i wykonując przynajmniej jeden, pełny ruch w powietrzu, wylądować na jednej nodze, zachowując przy tym równowagę…

PIERWSZE ZAWODY w łyżwiarstwie figurowym, zorganizowano w roku 1871 we Wiedniu. Na Igrzyskach Olimpijskich, dyscyplina ta pojawiła się stosunkowo wcześnie, bo już w roku 1908, w Londynie i nie przeszkadzało to nikomu, że były to Igrzyska letnie. Kolejny raz dyscyplina pojawiła się w roku 1920 w Antwerpii… Na Igrzyskach Zimowych łyżwiarstwo figurowe obecne jest od samego początku, tj. od roku 1924. Początkowo rozgrywano konkurencje tylko w kategoriach solistów oraz par sportowych. Oprócz zawodów olimpijskich, organizowane są także imprezy w randze mistrzostw: Świata i Europy, oraz – od sezonu 1998/99 – cykl imprez Grand Prix.

Elementami najbardziej widowiskowymi wykonywanymi przez solistów oraz pary sportowe – są skoki. Jest ich kilka, a swoje nazwy zawdzięczają przeważnie nazwiskom łyżwiarzy, którzy wykonali dany skok po raz pierwszy: Rittberger, Salchow, Toeloop, Axel, Lutz, Flip… Skoki wykonywane są pojedynczo, w kombinacjach lub sekwencjach. Różnią się od siebie sposobem najazdu, techniką odbicia i lądowaniem. Najłatwiejszym do odróżnienia (nawet przez laika) jest Axel: jako jedyny, skakany jest z najazdu przodem. Pozostałe – łyżwiarz wykonuje najeżdżając tyłem… Natomiast wszystkie skoki kończą się lądowaniem tzw. „tyłem zewnątrz” tj. łyżwiarz ustawiony tyłem do kierunku jazdy, ląduje na zewnętrznej krawędzi łyżwy. O stopniu trudności danego skoku decyduje także liczba obrotów: im jest większa tym wyżej ocenia się skok. Dziś najlepsi łyżwiarze, jeśli chcą utrzymać się na czele światowej stawki – muszą posiadać w repertuarze skoki z czterema obrotami…